Mutluluk denince, hemen hepimizin aklında şekillenen klişeler birbiri ardına diziliverir bir anda. Kimine göre mutluluk, bol köpüklü bir kahveden ibaretken, kimine göreyse, dört karatlık bir pırlantanın ışıltısında saklanıyor olabilir. Peki hiç düşündük mü? Ne renktir acaba adına mutluluk dediğimiz şu meret?

Bir kız çocuğuna sorsanız, hiç şüphesiz pembedir rengi. Hani şu perdesinden tutun da odanın boyasına... Halısından, dolabın içindeki eşyaların rengine kadar insanı tatlı tatlı esir alan o masum şeker mi şeker, şeker pembe...

“Hangimiz kızımıza pembe bir obje almadık?” sorusu kadar yersiz bir cümle tanımıyorum bile... Hepimiz, bir minik kız çocuğunun mutluluğunun pembeyle yakından ilişkili olduğunu bilecek kadar ihtisas yapmışızdır muhakkaki. 

* * *

Ancak, pek çoğumuza göre siyahla özdeşleştirmekte zorlanır beynimiz mutluluğu. Durumun garip olduğu kadar, gerçek olması da bir gariptir aslında. Ne garip!

Siyah zoru anımsatır. Ölümü, hatta yetmezmiş gibi matemini bile tutturur en koyu renginden. Hani, o üçüncü sınıf filmlerin insanları öyle pek de sandıkları kadar sürükleyemeyen senaryolarındaki siyah giyen adamlar var ya, hep kötüdür onlar. Ondan mıdır bilinmez ama, her gün siyah bir giysi ile tamamlansak da, siyah bir arabanın cazibesinin bir başka olduğunu savunsak da sevmeyiz işte siyahı, ısıtmaz bizi...

* * *

Kimine göre, mutluluğun yeşil olabilme ihtimali kuvvetle muhtemel olsa da, maviyi de yabana atmamalı insan öyle değil mi? Belki de turuncu hatta çoğu zaman sarı da bile, tezahür ettiği olur mutluluğun.

Hadi, suçu siyaha yükleyip haklı gerekçelerle gözaltına aldık diyelim. Peki, beyazı niye canlandırmaz beynimiz mutluluk dendiğinde.

Oysa ki beyazdır gerçek rengi bu ilanimalûm meretin. Tüm renkler beyazın üzerinde bulur anlamını. Ve, bir anda buluşuverirler gerçek manalarıyla... Hatta, daha da ileri gitmeyi sever bu beyaz. Ne kadar olumsuzluk varsa seriverir üzerine en temizinden başlangıç örtüsünü.

Siz ona beyaz sayfa dersiniz.

Bense, beyazın mutluluk vadeden büyüsü...